1
هیات علمی دانشکده علوم اجتماعی، دانشگاه تهران، ایران
2
کارشناسی ارشد جمعیت شناسی دانشگاه تهران، ایران
چکیده
میزان مسئولیتپذیری سلامت نوجوانان و جوانان نقش بسزایی در تعیین وضعیت سلامت آنها در دوره‌های آتی زندگی آنها دارد. امروزه، سرمایهها به عنوان داراییهای افراد فراتر از داشتههای اقتصادی است. سرمایههای فرهنگی و اجتماعی در کنار سرمایه اقتصادی نقش عمدهای را در رفتارهای اجتماعی افراد بازی میکند. هدف تحقیق حاضر، بررسی تأثیر سرمایههای اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی دانشآموزان بر میزان مسئولیتپذیری سلامت آنها می‌باشد. چارچوب نظری به کار گرفته در تحقیق حاضر، ترکیبی از نظریه سرمایه بوردیو و سبک زندگی گیدنز است. جامعه آماری، دانشآموزان دوره دوم متوسطه شهر شیراز است و نمونه آماری 391 نفری پسر و دختر با استفاده از فرمول کوکران مورد بررسی قرار گرفته است. روش نمونه گیری، روش طبقهای چند مرحلهای بوده است با استفاده از آمار آموزش و پرورش شیراز اعمال شده است. نتایج تحقیق نشان داده است که به طور کلی، میزان مسئولیت پذیری سلامت دانش آموزان نامناسب است. میزان مسئولیتپذیری سلامت دانشآموزان به لحاظ جنسیت، وضع تحصیلی و تجربه بیماری خاص تفاوت معناداری ندارد. سرمایه فرهنگی و سرمایه اجتماعی به صورت مستقیم و سرمایه اقتصادی به صورت غیرمستقیم و به واسطه سرمایه فرهنگی، بر میزان مسئولیتپذیری سلامت تأثیر مثبت دارند. به طور کلی تحقیق حاضر، اهمیت سرمایههای اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی در تبیین مسئولیتپذیری سلامت دانشآموزان نشان میدهد.
محمودیان, حسین, & کوچانی اصفهانی, مسعود. (1396). بررسی تعیین کننده‌های سرمایه ای مسئولیت پذیری سلامت (مطالعه موردی دانش آموزان دوره متوسطه دوم شهر شیراز). جامعه شناسی سبک زندگی, 3(10), 131-162.
MLA
حسین محمودیان; مسعود کوچانی اصفهانی. "بررسی تعیین کننده‌های سرمایه ای مسئولیت پذیری سلامت (مطالعه موردی دانش آموزان دوره متوسطه دوم شهر شیراز)". جامعه شناسی سبک زندگی, 3, 10, 1396, 131-162.
HARVARD
محمودیان, حسین, کوچانی اصفهانی, مسعود. (1396). 'بررسی تعیین کننده‌های سرمایه ای مسئولیت پذیری سلامت (مطالعه موردی دانش آموزان دوره متوسطه دوم شهر شیراز)', جامعه شناسی سبک زندگی, 3(10), pp. 131-162.
VANCOUVER
محمودیان, حسین, کوچانی اصفهانی, مسعود. بررسی تعیین کننده‌های سرمایه ای مسئولیت پذیری سلامت (مطالعه موردی دانش آموزان دوره متوسطه دوم شهر شیراز). جامعه شناسی سبک زندگی, 1396; 3(10): 131-162.
)